Category Archives: Hitza

«Independentzia norberari atxikita dago; ezin da horren alde edo kontra bozkatu»

Hitza,

http://urolakosta.hitza.info/2013/05/02/independentzia-norberari-atxikita-dago-ezin-da-horren-alde-edo-kontra-bozkatu/

2013/05/02


JOSEBA_ARIZNABARRETA

Erabakitze eskubidearen inguruan tranpa ugari sortu dela dio Joseba Ariznabarreta  (Galdakao, 1936) filosofian katedradunak; autodeterminazio eskubidearekin nahasten da egun, bere ustez. «Independentziari estuki lotuta dagoen berehalako eskubidea da autodeterminazioarena, eta ez dauka zerikusirik erabakitze eskubidearekin». Bi kontzeptuen arteko aldearen inguruko azalpenak eman dizkio HITZAri.

Erabakitze eskubidearen «benetako» esanahiaz jardungo duzu gaurko hitzaldian. Egun ideia okerra al dugu horri buruz?
Asko zabaldu da pentsaera hori azkenaldian. Orain guztiak dira erabakitze eskubidearen aldekoak. Hor planteatzen dena zera da, ea independenteak izan nahi dugun ala ez. Eta hori ez dago erabakitzerik; inork ezin du hori erabaki inoiz. Hori da existitzen garen ala ez erabakitzea bezala. Independentzia norberaren existentziari atxikita dago, eta hor inork  ez du erabakitzeko eskubiderik. Existitzen gara eta existitzen garelako izan behar dugu independente. Herriaren existentziarekin berarekin atxikituta dagoen eskubide bat da hori; inork ezin du horretaz galdegin.

Zentzu horretan, erreferendumak alferrikakoak al dira?
Bai, zalantzarik gabe. Erreferenduma egiten bada, zerbait formala izango da, gu independenteak garenean-edo. Gure independentzia adierazteko beste modu bat izango litzateke.

Zer deritzozu Kataluniako kasuaz, orduan?
Bide hori hartzen badute, nire ustez ez dira urrutira joango. Independentzia erabakitzen ez den zerbait da. Alde horretatik, erabakitze eskubidearen inguruan sortu dena tranpa bat dela deritzot; autodeterminazioaren eskubidearekin nahastu baita. Independentziari estuki atxikita dagoen berehalako eskubidea da autodeterminazioa, eta horri erabakitze eskubidea deitzeko joera dago orain, baina ez du zerikusirik autodeterminaziorekin.

Arerioaren jokoan erortzeko modu bat da, hari gure jarrera errazagoa egiteko, suabeago. Arerioa lasaitzeko egiten da hori, ez dadin beldurtu.

Zentzu horretan jarri diozue Askatasuna ez dago bozkatzerik izenburua hitzaldiari.
Bai, hori da. Askatasuna ez baita bozkatzen den zerbait. Azken finean, gaizkiulertua dago zentzu horretan. Uste da hauteskundeetatik sortzen dela boterea, modu erdi magiko batean edo. Eta ez da hala, hauteskundeak botereak berak ezartzen baititu, boterean dagoena boterean mantentzeko helburuarekin. Norbaitek jakingo balu hauteskundeen bidez boterea gal dezakeela, zuzenean kendu egingo lituzke. Halako magia baten bitartez, jendeari sinestarazi zaio hauteskundeetan parte hartuz gero nahi duen guztia beteko edo lortuko duela. Ez da hala gertatzen, ordea.

Ez, ala?
Herrialde inperialistek ilusio  hori sortzen dute herritarrengan, itxura demokratikoagoa emanez euren buruei. Horrela lortzen dute berek jarraitzea boterean. Gaurko sistema totalitarioek ere—eta gu halako sistema batean bizi gara— itxura demokratikoa eman behar izaten dute herritarren aurrean, agintean daudenak boterean manten daitezen. Mozorrotu egin behar dute totalitarismo hori, eta halako mekanismoen bitartez lortzen dute hori, giza eskubidearen ideia faltsuak adieraziz, kasu.

Mozorrotutako demokrazia batean bizi gara, hortaz.
Askok uste du demokrazia batean bizi garela gure herrian ere. Nola da posible, ordea, herri kolonizatua izan eta demokrazian bizi garela pentsatzea? Demokrazia batean bizi garela eta gero Espainia eta Frantzia estatu inperialistak direla esatea, hori okerra da. Inperialismoan ezinezkoa da demokrazia. Eta demokrazia balego ez litzateke inperialismorik egongo. Ezin dute bi gauzek aldi berean koexistitu, kontraesankorrak dira guztiz. Demokrazia batean biziko bagina, ez genuke dagoeneko ezer gehiago lortu beharko.

Orreaga taldeko kidea zara, eta talde horren leloa da Independentzia da demokraziaren abiapuntua. Hori lortzeko bidean al gaude? Gizartea baikorra al da?
Nik uste dut salbuespen bat dela antolamendu politikoari dagokionez. Beste guztiek onartzen dituzte inperialismoak jarritako arauak eta erakundeak, eta horien barruan nahi dute jokatu. Horiek onartzen badira, ordea, ezinezkoa da gure askatasuna lortzea; boterean daudenen alde  sortutako erakunde eta arauak baitira, gu menderatzeko egindako arauak.

Hortaz…
Zentzu horretan, ardura handiarekin ikusten dut hemengo jokabidea. Nik uste dut sarritan engainatzen dituztela herritarrak; bereziki euren buruari label euskalduna jartzen dieten alderdi politikoek engainatzen dituzte. Kutsu horrekin askoz errazago engainatzen dute herritarra. Herritarrek eurek ere izango dute ardura; agian errazegi uzten dira limurtzen. Euskal Herrian jende independentista asko dago, askatasuna nahi dute. Baina engainatuta dagoelako-edo, uste du bide horretatik lortu daitekeela askatasuna. Guk hori nahi genuke argitu, jendea kontura dadin engainua dela.

Zein izango litzateke, orduan, lehenbiziko pausoa?
Askatasuna lortzeko jendeak horren kontzientzia hartzea beharrezkoa da. Estrategia bat behar da. Estrategia hori egun ez da existitzen; hauteskundeak, parlamentua eta Lakuako gobernua engainuak dira, gure integrazioa Espainia barruan lortzeko bide bat. Bestelako jokabide bat hartu behar dugu, askatasuna lortu behar badugu. Bide estrategiko propio bat antolatzea beharrezkoa da. Ikusarazi behar da egungo erakunde horiek ez direla gureak, eta beste modu bateko erakundeak lortu behar direla erakutsi behar dugu, horrek emango baitigu askatasuna. Bestela ez dugu irtenbiderik.

Harro nago, egoeraz jabetzen naizelako

Hitza,

http://www.iparraldekohitza.info/2012/05/25/harro-nago-egoeraz-jabetzen-naizelako/

 maiatza 25, 2012 iparraldea

Nekatu naiz, ezin dut gehiago jasan, eta onartu beharra daukat gure Euskal Herri maitea zapaldu, bahitu, engainatu, gutxietsi, iraindu eta txikitu egin dutela, eta harro nago horretaz ohartu izanaz.

Badakit noizbait nafar estatu bat eduki izan genuela eta Espainiako eta Frantziako estatuen interes inperialisten ondorioz nire estatua desagerrarazi eta nire herria banatu zutela, eta horretaz ohartzeaz ere harro nago. Harro, era berean, Espainiako eta Frantziako estatuen helburu bakarra Euskal Herria ezabatzea dela ulertzen dudalako eta sekula ezer erregalatuko ez digutela badakidalako.

Asko kostata eta laguntza askorekin, gure herriaren benetako egoera zein den ulertu eta onartu dut; Espainiak eta Frantziak desagerrarazi nahi gaituztela, alegia. Gure herri sufrituaren diagnostiko apal bat egin dut, eta, beraz, eman dut askatasunera eramango gaituen bideari ekiteko lehen pausoa.

Diagnostikoa, politikaren lehen pausoa. Jarraian, estrategia dator, eta, azkenik, praktika. Munduko edozein politikarik argi dituen hiru pausoak: diagnostikoa, estrategia eta praktika.

Arazoaren arrazoiak ulertu eta onartu (nahiz eta egoera gustukoa izan ez), estrategia zehatza finkatu (indar korrelazioak aldaraziko dituena) eta estrategia horren ondorio izango diren bitartekoak sortu eta ekintzak aurrera eraman.

Diagnostiko egoki barik ezinezkoa da estrategia egokirik sortzea, eta estrategia barik ezin martxan jarri askatasunera eramango gaituen ekintza sistematikorik. Herri honek nahiko eta gehiegi demostratu du askatasuna desio duela, askatasun horren alde askok bizia ematera iristerainoko desioa.

Orduan, zergatik ez dugu oraindik askatasuna lortu? Etxea teilatutik eraikitzen hastea ezinezkoa den moduan, ezinezkoa baita askatasunerako bidea praktikatik hastea. Diagnostikoa, estrategia eta praktika.

Gure herri honetan, egunero ikusten da ehunka ekintza martxan jarri eta defendatzeko gaitasuna badagoela (presoen aldeko mugimenduak, ikastolak, emakumeen berdintasunaren aldeko taldeak, bertsolaritza, zentral nuklearren aurkako mugimenduak, euskaltegiak…).

Baina, eraginkorrak izateko, ekintza horiek guztiak estrategia baten barruan kokatu behar dira. Bihotzeko politika asko, baina garuna lo.

“500 urte estrategia barik” izenburupean Orreagak martxan jarri duen hitzaldi zikloan, behin eta berriro entzun dugu, zenbait hizlariren ahotan, ez dela estrategikoa Patxi Lopezi lehendakaritza kentzea, ezta Donostiako Udalean alkatetza lortzea ere. Autodeterminazio eskubidea eskatzea ere ez da inondik inora estrategikoa, eta gutxiago oraindik Espainia eta Frantzian defizit demokratikoa dagoela onartzea.

Espainia eta Frantzia borroka armatuaren bidez garaituko dituzula pentsatzea ezin da sekula estrategikoa izan.

III. errepublika aldarrikatzea, ezkertiarren artean ezkertiarrenak izateko grina horretan espainiar greba orokorreko abangoardia izatea, Espainiako Vueltaren aurka protesta egiteko errepideak zalez eta ikurrinez betetzea, 20.000 zale izanda ere Espainiako erregearen kopa finalean txistu egitea… herri honen estrategia faltaren adibide argiak dira.

Euskal Herrian lau ildo politiko daudela esatea eta ondorioz Euskal Herriaren %50 independentziaren aldekoa dela esatea guztiz infra-estrategikoa da, eta etsaiaren hauteskundeetan parte hartzea, infra-estrategikoa izateaz gain, askatasunaren aurkako erasorik bortitzena da.

Egin dezagun diagnostiko egokia; azken 40 urteotan egindako politikek etsaien eraso zuzenek baino min handiago ekarri diotela herri honen askatasunari, alegia.

Hori ulertzen dugunean, estrategia egoki bat egiteko prest egongo gara, eta estrategia egoki batek berezko ditu askatasunera eramango gaituzten baliabide eta ekintza zehatz eta sistematikoak.