Pako Aristi
Elurra malko baten barruan,
arbola bat etxeko zapatiletan,
merkaontzia kafe kikaretan,
teilatuan elefante bi.
Ba ote gozorik galdu ez zuen amodiorik?
Traizionatu gabeko idealik?
Leial izateari uzten al dio jendeak
onura batzuengatik?
Non daude higatu ez ziren ilusioak?
Non daude, egotekotan,
Espainiaren aipurik gabeko prentsa,
gure erreferentzia nagusia nor den
gogorarazten krudelki egunero,
presorik gabeko espetxeak,
gure historiaren ezagutza aratza,
bat bilakatu den herri txikitua,
bere burua osorik ikusiko duen jendea,
ez besteak baino hobe edo kaskar,
bereizi baizik?
Ez dago ezer
ezagutzen dugunaz at
irudika dezakegunik,
beti hitz berberak errepikatzera
kondenatzen gaituen lausotasunean.
Argi-itzalak dauzka denon bizitzak.
Gerra injustuez beterik dago
munduaren desoreka erosoa.
Bortxa denek gaitzesten dute…
euren estatuarena ezik.
Hitzak galdu dituen gizakiak
ez du ezagutzen ahal
noren jarraipena den,
zertara etorria,
zer eginkizunen erantzule.
Hitzak ezagutza dakar,
ezagutzak irudimena,
eta irudimenak askatasuna
gogoaren mugak lehertuz.
Baina gutaz mintzatu behar zuten
hitzak ebatsi zaizkigunean
ezagutuko duzu
herri baten desegite borobila,
jendarte mutu multzo soila bihurtua,
hilzoriaren errezeta irentsarazi dioten
suizida talde alaia,
bizitzan eta historian zehar
ezer ikasi ez eta ondorengoei ere
ezjakintasunean jarraitzeko
aholkuak errepikatzera ohitu dutena.
Baldin eta bere pausoen galbideaz
ohartzen ez bada egun loriotsu batean,
instante txiki askotan,
urteetako estrategia eutsiaren buruan.
Orduan ezagutuko du bere burua,
bere tragedia, bere itxaropena.
Ezagutuko du berak erabili beharreko
hitzen zerrenda,
eta ulertuko du gogoaren mugak
lehertzen dituen askatasun hori baino
ez dela irauteko baldintza bakarra,
irauteko daukan azken aukera.
Orduan ikasiko du irudikatzen
elurra malko baten barruan,
arbola bat etxeko zapatiletan,
merkaontzia kafe kikaretan,
teilatuan elefante bi.
