http://www.gureberriak.com/2013/09/01/errealismo-politikoa/

Gauza jakina da edozein herrik bere historia ezagutzeak garrantzia handia duela. Baina horrek ezin gaitzake historizismoan erortzera bultzatu. Historiak, edo izan ginen horrek, horrek bakarrik ez gaitu askatuko. Beste behin ere, Politikaren premia nabarmendu nahi dugu, politika gabe nekez lortuko baitugu ezer.

Baina politika gure alde edo gure aurka erabili daiteke, eta gaur egun tamalez kontrako norantzan baino ez dugu sumatzen. Kontrakoa esan eta gure aldeko politika bat kontsideratu ahal izateko hainbat ezaugarri jarri ahalko genizkioke politika horri, baina batekin zentratuko gara oraingoan.

Gure aldeko politika kontsidertu ahal izateko ezaugarri hori helburu bakartzat INDEPENDENTZIA izatea litzateke. Helburu bakar eta berehalakoa. Ezin dugu orain arte bezala jarraitu, independentzia baino lehenagoko helburu txikiagoak finkatuz, eta independentzia beti epe luzera, 20 edo 30 urtera etor daitekeen zerbait bezala kontsideratzen. Independentzia ez baita etorriko bere kasa, guk joan behar dugu bere bila gure indar guztiekin.

Esperientziak erakusten digu menderaturiko edozein herrik bi aukera baino ez dituela, askatasuna berreskuratu edo desagertu. Ez dago betiko iraun dezakeen herri menderaturik. Eta gu ez gara salbuespena izango. Independentzia beraz, ezinbesteko baldintza da biziraupenerako. Horregatik behar du izan berehalako helburua, biziraupena delako arriskuan dagoena.

Horrek ez du esan nahi gainontzeko helburu guztiei uko egin behar diegula diogunik. Ez, alderantziz. Guk gainontzeko helburu horiek gauzagarri egin nahi ditugu. Horrexegatik diogu independentzia dela demokraziaren abiapuntua. Demokrazia, herriek dituzten gainontzeko helburu guztiak bezala, burujabetasunetik bakarrik gauzatu daitekeelako.
Inperialismoaren menpe ez dago demokraziarik, ez dago politika aurrerakoirik edo sozialik, ez dago gizarte parekiderik, ez dago garapen jasangarririk eta ez dago ezer! Inperialismoaren pean mendekotasuna baino ez dago. Eta horrek, esan dugun bezala epe ez hain luzean, eta ezinbestean, desagertzea dakar.

Pentsaera hau ez da maximalista, errealista da. Sarritan aipatzen diren “posibilismoaren”, “taktika inteligente” baten, edo “pragmatismoaren” izenean, independentziaren helburua beste batzuekin ordeztu edo geroratzeko saioak, berritsukeriaz apaindu edo mozorrotu daitezke, baina praktikan kontraesan larria erakusten dute. Eta gaur egun independentziarako bidean lehendabiziko oztopoa dira.

http://www.gureberriak.com/2013/10/02/prepolitika-ez-politika-behar-dugu/

Erabakitzeko eskubidea aldarrikapen «prepolitikoa» dela diote “gure esku dago” plataformakoek: «Edozein sentsibilitatek izan dezakeen proiektu politikoa modu aske eta demokratikoan aukeratu ahal izateko beharrezkoa den oinarria da».

Batzuen iritziz, adiskidetasun zibila eta senidetasuna dira prepolitikaren bi ezaugarri nagusiak. Jarrera eta oinarrizko erlazio horiek gauzatzen badira, elkarren arteko harremanek konfiantzaz eta modu egokian funtzionatzen dute; eskubideak eta betebeharrak bata bestearen aldamenean jartzen ditu herritarrak, solidaritate batean; ez, ordea, batzuk besteen aurka, neurrigabeko errebindikazio batean.

Erlazioen oinarriak prepolitikaren bi ezaugarri horiek direnean ―eransten dute ondoren―, zuzenbideak bere balore osoa lortzen du eta akordio gisa funtzionatzen du, ez inposizio moduan. Zuzenbideak interes komuna babesten du, herrikide guztien eskubideak eta betebeharrak zehazten ditu, eta bi arlotan lan egiten du: batean, pedagogikoki, gizartean bizitzen erakutsiz, eta bestean, prebentiboki, indarra erabiliz liskar zibilak ekidin behar direnean.

Baina gure herrian interes komun kontrajarriak daude: batzuek independentzia lortu nahi dugu, eta beste batzuek lurralde honen indarrezko okupazioa normaltasuntzat daukate. Zuzenbideak, hortaz, ez du akordio gisa funtzionatzen; guri inposatu egiten zaigu. Biolentzia alde bakarrean dagoenean ez dago akordiorik, inposizioa baizik. Ez da betetzen adiskidetasun zibilik, ezta senidetasunik ere; eskubideak eta betebeharrak ez daude solidaritate batean. Gutxieneko batasun ideal bat ez dagoen gizartean ez dago guztien ongirik, ez eta harmonia eta elkarlanik ere.

Euskal Herrian, prepolitikaren bidez naziotasun ezberdina sentitzen dugun jendea elkartu nahian dabiltzanek onartu beharra daukate hiru nazio ezberdinetako kide sentitzen den jendea dagoela.

Naziotasun batek nongo herritarra zaren adierazten du; nazio batekoa bazara, nazio horretako estatuak sortzen duen zuzenbideak zehazten dizkizu zure eskubideak eta betebeharrak. Estatu bakoitzak du bere zuzenbidea, bere legalitatea. Espainiar eta frantziar legeak obeditzeak Espainian eta Frantzian denbora luzez jarraitzea dakar. Nazio bateko kide sentitzen denak ez du onartzen, beharturik ez bada, beste nazio baten legedipean bizitzea; bere interes komunak eta zapaltzen duenarenak aurrez aurre egiten baitute topo.

Hemen orain aldarrikatzen den prepolitika baino lehenago politika egin da: herri hau konkistatu egin zuten eta harrezkero okupatua dago. Hori ez da prepolitika, politika baizik. Hemen, bai, bazegoen prepolitika natural bat, goian definitu den bezalakoa, menderakuntza aurretik. Haustura hura eta gure gaurko egoera antinaturalak dira.

Askatasuna ukatzen zaion herri batean ezarri nahi da prepolitika. Gure prepolitika naturala hautsi zuen politika bortitzari ezin zaio prepolitikarekin erantzun, politikarekin baizik.